Wiskundemethodes claimen meestal 'concentrisch' te zijn. Daarmee wordt bedoeld dat de leerstof steeds in grotere cirkels terugkomt. Eigenlijk doen we steeds hetzelfde, alleen in steeds bredere/diepere lagen. Zoiets...
Het probleem is echter dat dit niet helemaal werkt. De leerlingen van de tweede klas bijvoorbeeld lijken toch weer veel te zijn vergeten van de dingen die ze in klas 1 of eerder dit jaar gedaan hebben. De kennis en vaardigheden zijn niet erg blijven 'hangen'. Als docent heb je soms 't gevoel dat je steeds weer opnieuw moet beginnen.
Het is dus van belang om de belangrijke onderdelen uit het programma regelmatig terug te laten komen. Het is niet handig om proeven te doen over een hoofdstuk en daarna de leerstof dan meteen maar weer te vergeten. De vraag is hoe je er voor zou kunnen zorgen dat leerlingen regelmatig 'dingen herhalen' en op die manier de leerstof langer 'vasthouden'.
Dat laatste is wel belangrijk omdat bij wiskunde alles altijd wel ergens terug komt. In een hoofdstuk over de stelling van Pythagoras moet je ook de oppervlakte berekenen, weten wat een hoogtelijn is, e.d.
Eén van de instrumenten om te blijven 'herhalen' is de combinatieproef. Op dit moment zou dat een proef moeten zijn over 3 hoofdstukken. Na hoofdstuk 1, 2 en 3 doe je een combinatieproef over hoofdstuk 1, 2 en 3. Dat kan. Je zou ook kunnen denken aan een halfjaarsproef over het eerste boek en/of een eindevanhetjaarproef over alle stof van het jaar.
Zo'n grotere proef kan gaan over vaardigheden maar zou misschien ook vooral moeten gaan over begrip, inzicht, probleemoplossend vermogen, flexibiliteit, notaties, netjes werken, tekenen, enz. Voor wat betreft de determinatie geeft dit veel informatie.
Je zou ook aan begin van het jaar een instaptoets kunnen doen. Zo maar, zonder te leren je af gaan vragen 'wat kunnen we al?'. Als een soort nulmeting en om zeg maar 'een moeilijke start' te voorkomen.
bron
